Vlak voor de kerst van 2024 onderging ik een open hart operatie (4 omleidingen). Wat een half jaar eerder begon met een onschuldig bloedonderzoek escaleert naar een inspanningstest; calciumscore bepaling; hart echo en tenslotte een hartkatherisatie. Bij dat laatste onderzoek krijg ik tot mijn verrassing te horen dat ik het ziekenhuis niet meer mag verlaten. Directe opname. Mag zelfs de kamer niet meer af. Vlak daarvoor had ik nog met de wielerclub een klimrit van 100 kilometer in Luxemburg gereden. Inmiddels zit ik weer op de racefiets/gravelbike. Dit wordt hopelijk mijn vijfde seizoen als “wielertoerist” zoals ze in België de recreatieve wielerliefhebbers noemen. Verandert zo’n ervaring je leven. Ja en nee. Ja, want je wordt met je neus op de feiten gedrukt: elke dag kan de laatste zijn. Nee, een arts noemde mij een “modelpatiënt”: ik leef weer bijna alsof er niks is gebeurd. Normaal kijk ik nooit naar het “Fietssport” magazine van de NTFU, maar toevallig deze keer wel. Mijn oog valt op het woord “hartpatiënt in een advertentie voor een klimtocht. In een opwelling gebeld met organisator Marcel. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ik hoop me nog te kunnen verbeteren. Misschien omdat ik denk: Yolo (You Live Only Once). Waar wacht je op. In mijn ziekenhuis krijgen, per jaar, 1500 mensen een open hart operatie. Mijn piepjonge chirurg Ethel kan ik niet dankbaar genoeg zijn: “jij hebt een geweldig beroep”. O ja: Naam: Ad (67), woont samen met Alice; twee boomlange zonen; Berner Sennen hond. Beroep: vastgoedondernemer.